مقاله پژوهشی
درمان شناختی-رفتاری
فریبا سلطانلو؛ عباس ابوالقاسمی؛ لیلا مقتدر
دوره 2، شماره 3 ، آذر 1404
چکیده
هدف پژوهش ، بررسی اثربخشی درمان شناختی-رفتاری متمرکز بر تروما بر الگوهای ارتباطی خانواده در زنان قربانی خشونت خانگی با رفتارهای خودآسیبرسان بود. این مطالعه با طرح نیمهآزمایشی پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل و پیگیری سهماهه انجام شد. جامعه آماری شامل زنان متأهل قربانی خشونت خانگی مراجعهکننده به مراکز بهزیستی شهر تهران در ...
بیشتر
هدف پژوهش ، بررسی اثربخشی درمان شناختی-رفتاری متمرکز بر تروما بر الگوهای ارتباطی خانواده در زنان قربانی خشونت خانگی با رفتارهای خودآسیبرسان بود. این مطالعه با طرح نیمهآزمایشی پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل و پیگیری سهماهه انجام شد. جامعه آماری شامل زنان متأهل قربانی خشونت خانگی مراجعهکننده به مراکز بهزیستی شهر تهران در سال ۱۴۰۳ بود. در مجموع، ۲۰ نفر بر اساس معیارهای ورود به روش هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۰ نفر) و کنترل (۱۰ نفر) جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه همسرآزاری (SAEQ، علیپور، ۱۳۹۸)، پرسشنامه خودآسیبزنی (SHI ، سانسون و همکاران، ۱۹۹۸) و پرسشنامه الگوهای ارتباطی (CPQ، کریستنسن و سالاوی، ۱۹۸۴) بود. گروه آزمایش طی ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقهای مداخله درمان شناختی-رفتاری متمرکز بر تروما دریافت کردند، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخلهای دریافت نکرد. دادهها با استفاده از تحلیل واریانس آمیخته و آزمون تعقیبی بنفرونی در نرمافزار SPSS نسخه ۲۷ تحلیل شد. نتایج نشان داد که درمان شناختی-رفتاری متمرکز بر تروما منجر به بهبود معنادار مؤلفه ارتباط سازنده متقابل در الگوهای ارتباطی خانواده شد (۰۵/۰> p)، اما در سایر مؤلفهها تغییر معناداری مشاهده نشد (۰۵/۰ < p). یافتهها بیانگر آن است که درمان شناختی-رفتاری متمرکز بر تروما میتواند روشی مؤثر برای بهبود ارتباط سازنده متقابل در زوجین باشد. با این حال، برای ارتقای سایر سبکهای ارتباطی ، ترکیب این رویکرد با سایر درمانها همچون درمان هیجانمدار میتواند سودمند باشد.
